Op herfstvisite bij de Delleboeren 

Wind, regen, verkleurde bladeren. Het is tijd om eropuit te trekken in de natuur. Het is tijd om op zoek te gaan naar de herfst. En waar kun je dat beter doen dan in de Delleboersterheide tussen Olde- en Nijeberkoop? Het gevarieerde, 195 hectare grootte, beekdallandschap kent heideterreinen en speelse waterpartijen en wordt omringd door bos.

Tijdens deze wandeling lopen we de blauwe route. Drie kilometer, langs de hoogte- en dieptepunten van het gebied. Ja, ook dieptepunten. Best wat zelfs, in de vorm van meertjes: de laagstgelegen delen van het heidegebied. Te beginnen met de Catspoele. Vanaf de parkeerplaats aan de Alberdalaan, wandel je er via een kaarsrechte oprit-achtige, rode verbindingsroute naartoe.

Fel groen, bruin, licht geel en iets wat op oranje lijkt, tref je er aan kleuren. Vanaf de vlonder zie je dat het zomerweer nog maar vlak achter ons ligt. Het water van het meertje staat nog een stuk lager dan normaal. De parasolzwam, vliegenzwam, elfenbankjes en de grote inktzwam, ze staan er in overvloed. En dan blijkt dat we inderdaad over een oprit liepen. Aan het eind staat een woning, midden in het natuurgebied. En een hekje met een bordje: vanaf hier is het verboden voor honden, zelfs voor aangelijnde honden. We maken een bocht om de woning heen en zien de eigenares in het zonnetje achter het raam de krant lezen.

Veel meer paddenstoelen volgen. We slaan vlak na het tweede hekje rechtsaf om een ronde over het terrein te maken. Op naar het volgende dieptepunt. Er doemt zowaar een strandje op door de lage waterstand. Geen voetsporen, alleen sporen van hoeven, duidelijk van paarden. De brede wateren worden door een smalle doorgang met elkaar verbonden. Er is een bruggetje overheen gelegd. Het bankje dat midden op het pad staat dwingt je om er te gaan zitten. Wat een rust. We zijn nog niemand tegen gekomen. Ook weinig dieren tot nu toe.

De variatie blijft doorgaan. We duiken het bos in en na een groot grasveld en nog een bospad maken we langzaam een bocht naar links om terug te lopen richting de parkeerplaats. Over de heide. Wel middels een flink kronkelpad. Het loopt prettig. En met de hei komen er ook meer dieren tevoorschijn.

Kikkers en padden op het pad, ze kruipen in elkaar en houden zich doodstil, bang om opgepakt te worden. Libellen, grote kans dat het zogenaamde heidelibellen (sympetrum) zijn. Een groep libellen die je tot laat in het jaar nog kunt aantreffen. En om de hoek zien we in de verte, tegen de bosrand een grote groep pony’s. Exmoorpony’s. Tientallen grazen in de hei. Ze lijken wel op het pad te lopen. Hopelijk treffen we ze zo nog. We schampen de achterzijde van een bosje. De route slaat iets verderop linksaf, maar wij maken een detour door het bosje. Daarin staat namelijk een oud plaggenhutje. Een plek waar je kunt schuilen, het hekje en deurtje zijn altijd open. Eenmaal binnen tref je geen bankjes of stoelen, maar je kunt er wel een berichtje achterlaten voor It Fryske Gea, de eigenaar van de Delleboersterheide. Prachtig hier in dit gebied, schrijven Siets en Trijntje. Erg schattig, vinden Ingrid en Mirko. Wij schrijven: Genoten van een heerlijk rustige wandeling. We komen snel eens terug.

Maar eerst maken we deze wandeling nog even af. Op naar de Exmoors. Ze hebben op ons gewacht. Er staan er een stuk of dertig bij wederom een watertje. We noemen het een hoogtepunt dit keer. Want wat is dit mooi. Gecreëerde, wilde natuur, maar prachtig. Ze eten en drinken wat, veulens zitten elkaar achterna en de rest sjokt wat vooruit. Dagje naar het strand waarschijnlijk. Een mooie afsluiter van een mooie, maar korte wandeling. De Stellingwerven op z’n best.

Lees ook over de wandeling door de Diakonievene. En ontdekt hier onze wandelpagina.

Fotocredits:

Henk Vondeling