Het open karakter van de Haulerpolder

Het Stellingenpad is verkozen tot ‘wandelroute van het jaar 2023’ in de Benelux. Wij liepen alle routes. In dit verslag beschrijven we etappe 14: een route van 12,1 kilometer, van Oosterwolde naar Haulerwijk.

Al wandelend door de hoofdplaats van Ooststellingwerf, denk ik, Oosterwolde is eigenlijk best fotogeniek. De sluis, Opsterlandse Compagnonsvaart, de voormalige Flippobrug, nu Regenboogbrug er overheen, de oude gebouwen langs de vaart, zoals het verenigingsgebouw voor landbouwbenodigdheden of het Wapen van Ooststellingwerf. Over Oosterwolde wordt vaak negatief gesproken. Het zou geen mooi dorp zijn. Nou, dat valt best mee. Je moet het alleen even zien.

Gigantische treurbeuk 
Ik loop via het Domineespad weg van de vaart. En ik blijf doorgaan met fotograferen. De Dorpskerk met klokkenstoel en begraafplaats. En neem nou de begraafplaats daar tegenover. De grote begraafplaats op de kruising van de Kuipenstreek en de Prandingaweg. Er staat een gigantische treurbeuk. Vroeger werden de belangrijkste mensen van de gemeente nabij deze boom begraven. Tegenwoordig niet meer, vanwege de inmiddels erg grote diameter van tientallen meters. De boom oogt als een groene waterval van neerhangende takken. Om de graven zichtbaar te houden worden de takken aan de onderkant netjes bijgepunt. Allemaal op dezelfde hoogte, wat ook weer een mooi effect geeft.

Liefdesbrug 
Na Rikkingahof wordt rechtsaf geslagen, waar ik de Ter Borghlaan oploop, een fietspad, maar een echte laan met bomen in een rechte lijn aan weerszijden. De groene kleur van de verse blaadjes is mooi. Bijna een kilometer loop ik rechtuit, genietend van het blad. Genietend van de dikte van de bomen. Om de volkstuinen heen vervolgt de route zich over het Jardingapad. Niet veel later wordt de Liefdesbrug, de Jardinger Tille, overgestoken. Maar niet voordat ik eerst wat van die slotjes heb bekeken. Zo te zien gaat het goed met de liefde in Oosterwolde. Het bruggetje hangt vol met sloten. Verliefde stellen kunnen op deze plek hun relatie beklinken door een slot aan de railing te bevestigen. Ik ga er een paar bij langs. H + J staat op een flink hangslot. Eronder 2018. En op een slot ernaast Anouk. Er staat wel een hartje naast Anouk, maar geen andere naam. Anouk, hopelijk is het gelukt inmiddels. Of degene die het hart van Anouk wilde veroveren. Het blijft niet bij ‘normale’ hangsloten, er hangen ook kettingen met sloten en een fietsslot. Diegene moet van fietsen houden, dat kan niet anders. Nog één. Girard loves Renske.. Het slot is enigszins roestig, hopelijk de liefde niet. De wandeling wordt vervolgt. Over het Grootdiep loop ik tussen weilanden door en daarna over Jardinga. Het bladerdak is zo fel dat het lijkt te weerkaatsen op de klinkerweg, maar het valt mee. Het is begroeit met mos.

Dit landschap doet meer met mensen dan je denkt 
Ten noorden van de Kuunder of Tjonger (heel specifiek: op deze plek Boventjonger of Bovenkuunder genoemd) ligt de Haulerpolder. De naam Haule is afgeleid van het woord havela, ofwel: hoofd, ofwel: een perceel dat boven de rest van de omgeving uitsteekt. Het is er open. Slechts af en toe onderbreekt een boswal het zicht. Goed, deze Boventjonger moet ook overgestoken worden. Dat gebeurt weer via een mooi wit bruggetje dat mooi afsteekt bij het gras en de bloemen in de achtergrond. Dit keer steek ik hem wel in één keer over. Geen rare tierelantijntjes waardoor ik afgeleid wordt. Aan de overkant het enige Hein Mader beeld dat ik nog nooit eerder zag. Het heet Balans. De buitenbeelden van de Hein Mader kunstroute zijn te zien in Ooststellingwerf. De beelden van de kunstenaar staan sinds april 2016 in de gemeente. Hein Mader werd in 1925 in Oostenrijk geboren. Hij overleed in 2011, op 86-jarige leeftijd. Hij bracht het laatste deel van zijn leven door in Friesland. Dit was een essentiële periode van zijn kunstenaarschap. Hij werd verliefd op het landschap. Dit verwerkte hij in zijn beelden. Ja, dat kunnen we wel stellen, denk ik. Dit landschap doet meer met mensen dan je denkt. Het weidse, het speelse, het open karakter ervan. Deze route, waarvan ik en mijn medewandelaars eigenlijk weinig hadden verwacht, valt ons allen erg mee. Na een stel koeien loop ik door Haule dit keer via een andere ingang het Blauwe Bos in. Het Blauwe Bos dat ik ook gedurende etappe 11 uitvoerig met jullie besprak, dus dat zal ik niet nog eens doen. Het laatste stuk – zo’n twee kilometer – is precies hetzelfde stuk, dus voor degene die dat niet wil, stop dan in Haule.

Lees ook over etappe 13 en etappe 15 of het algemene verhaal over het Stellingenpad.  Ontdek ook onze wandelpagina.

Fotocredits:

Henk Vondeling