Oude Zuiderzeestadjes, die uitkijken over het nieuwe land 

Wij lopen alle etappes van het Stellingenpad. De route bestaat uit in totaal vijftien etappes. In dit verslag etappe 5: een route van 19,6 kilometer, van Belt-Schutsloot naar Blokzijl.

De route begint te midden van Nationaal Park Weerribben-Wieden. Het zonnetje schijnt. Rietsnijders zijn druk bezig in het riet, dat wordt opgestapeld en afgevoerd met boten in de Schinkellanden. Het zal niemand verbazen: de enige manier om dit gebied, onderdeel van het nationale park, in te trekken is via het water. De wandelroute loopt er dan ook met een boog omheen. Het stikt in deze regio van de kampeerplaatsen, maar een bijzonder exemplaar ligt vanaf de dichtstbijzijnde weg bijna een kilometer het veen in, tussen de petgaten, op één van de legakkers. Een plekje, waar je alleen kunt komen met een bootje: een kanokampeerplaats. Slapen in het moeras. Ruimte is er voor slechts drie tentjes en je vervoermiddel maak je vast aan een mini aanlegsteiger. Hoe romantisch wil je het hebben? Dineren tussen het riet en ’s ochtends wakker worden van een paar ganzen, die op het water landen of wie weet een paar spelende otters. Ik dwaal af.

In de verte doemt de watertoren van Sint Jansklooster op. Voor wie niet in het bezit is van een bootje en toch het gebied van een andere kant wil bekijken: deze 46-meter hoge toren is te beklimmen via een houten trap en biedt uitzicht over het natuurgebied en de ribstructuur ervan. Wie dit ambieert dient een stukje om te lopen, want de route buigt af naar links, de Poepershoek in. De wat? De hoek voor de ‘poepers’. In de achttiende eeuw trok het gebied elk jaar veel Duitse seizoenarbeiders. Ze werden destijds poepen genoemd. Een aantal van hen zal zich in deze hoek gevestigd hebben. Een goede plek kozen ze wel, deze arbeiders. Het rustige straatje staat momenteel vol met mooie woonboerderijtjes.

Warenhuis Van de Wetering

Ik begeef me in een gehucht. Iets wat velen ‘the middle of nowhere’ zouden noemen. Kadoelen is de naam. En na twee afslagen in dit gehucht, springt me iets vreemds in het oog. Om de hoek, totaal niet te zien vanaf de weg die er doorheen loopt, bevindt zich een pand met daarop de tekst: Warenhuis Van de Wetering. In hoofdletters. De borden zijn verkleurd, evenals de stickers op de ramen. Allerlei stellages, vol met koopwaar, staan voor de ramen. Het is een volle en donkere winkel. Een ander bord leert mij dat er onder meer huishoudelijke artikelen en levensmiddelen te koop zijn. Omdat er niet zoveel in mijn rugzakje past, wil ik eigenlijk niks kopen, maar ik ben erg nieuwsgierig naar wat zich achter de deur begeeft. Ik loop naar de voordeur, waarop ook de openingstijden staan: dagelijks tot 12.30 uur, in de middag op afspraak. Dat komt goed uit, het is nog ochtend. Dan wordt de deur geopend. Het is de eigenaar, Arend van de Wetering. ,,Kom binnen”, zegt hij, waarna hij naar het lichtknopje loopt en de lampen aandoet. Het zijn de huidige energieprijzen waarom hij het licht en tevens de verwarming niet continu aan heeft, laat hij weten. Het warenhuis bestaat al sinds 1888. Eerst was het van zijn opa, daarna van zijn vader en in 1962 nam Arend de zaak over. ,,Vooral de laatste jaren is het knokken om er van te kunnen bestaan.” Al staande in de deuropening, weet ik niet wat ik zie. Een winkel van 120 vierkante meter volgepakt met spullen in alle soorten en maten. Het is er precies zoals de voorkant deed vermoeden. Even terug naar de tachtiger jaren. Zaklampen, een pannenset, een fles drank, een lijmpistool hangt naast de kerstballen. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is er aanwezig. Ga eens in Kadoelen kijken, krijgen mensen vaak te horen als ze een product niet kunnen vinden. De kans dat het hier ligt, is vrij groot. Maar niet alleen daarom, ook voor wandelaars van het Stellingenpad is het zeker leuk om even rond te snuffelen. Ik besluit wat te kopen, puur om Van de Wetering, die hier al 61 jaar onderneemt, te steunen. Ik ga op zoek naar een knuffel voor mijn 2-jarige dochter. Het duurt niet lang of ik vind de wereld aan knuffels. Ik kies een mooie, paars-roze hond, die net in mijn tas past. Pinnen is er overigens onmogelijk, maar overmaken met je betaal-app vindt de eigenaar ook goed.

Landgoed De Oldenhof

Na enkele bochten volgen de enige tweehonderd meter aan zandpad van deze etappe. De rest van de route is verhard. Mede om deze reden is deze route, net als etappe 4, tussen Giethoorn en Belt-Schutsloot, goed op de fiets af te leggen. Er bevinden zich onderweg geen obstakels zoals opstapjes of trappen of iets dergelijks. Het zandpad leidt mij naar landgoed De Oldenhof. De havezate is gebouwd in 1635 door de adellijke familie Sloet. Naast het parkbos ligt een sfeervol ingerichte tuin, twee boeren hofstedes, maar het middelpunt is de havezate zelf, met plein en omringd door een gracht.

Zuiderzeedijk

Ik steek de N331 over om op de Bentedijk te komen. Het biedt mij uitzicht op het Vollenhoverkanaal, van zo’n honderd meter breed, dat dwars door het Kadoelermeer en het Vollenhovermeer loopt, maar ook biedt het mij uitzicht op kwelders waar de wereld aan vogels, net als ik, genieten van de voorjaarszon. En daarmee op Flevoland. Het water wijst de grens aan. Hier begon vroeger de Zuiderzee. De twee randmeren zijn min of meer toevallig ontstaan toen men water kwijt moest tijdens de inpoldering. Deze randmeren bleken belangrijk, omdat op de plekken waar geen randmeer zat, woningen begonnen te verzakken. Meteen waan je je in een ander gebied. Al lopende over deze dijk, kom je na vier kilometer aan in Vollenhove, waar een knus haventje al vol met bootjes ligt. Schilderachtige straatjes, gezellige terrasjes, een palingrokerij, precies wat je verwacht bij een havenstadje.

Over de dijk wordt de tocht voortgezet naar Blokzijl. De dijk is aangelegd in de twaalfde eeuw om het achterland te beschermen tegen het oprukkende zeewater. In 1932 werd de binnenzee van Nederland afgesloten door de aanleg van de Afsluitdijk. Van de 19,6 kilometer loop je zo’n tien over deze dijk. Het nieuwe land is waar je op uitkijkt. Een fijn tochtje. Ik ben wel blij dat ik de wind in de rug heb.

Na al die kilometers kom ik aan in het oude Zuiderzeestadje. Blokzijl, een klein gezellig stadje met in het midden een grote en sfeervolle haven. Een plek waar, zeker in de zomer, van alles te zien is. De statige koopmanshuizen rond de havenkolk verraden een rijk verleden, daarnaast grossieren de straten in Rijksmonumenten uit de Gouden Eeuw. Een plek om even te blijven hangen.

Lees ook over etappe 4: Giethoorn – Belt-Schutsloot (12,6km.) of etappe 6: Blokzijl – Ossenzijl (11,5km.) of ontdek onze wandelpagina.

Fotocredits:

Henk Vondeling