Cultuur
Wonderkamers Nijeholtwolde: ‘Vroeger zei iemand wel eens tegen mij: wie denk je wel niet dat je bent?’
Een kunsttuin inrichten als begin twintiger in de jaren tachtig. Dat was nieuw voor die tijd. Laat staan in het Noorden, op het platteland. ‘Een voorbijganger zei wel eens tegen mij: wie denk je wel niet dat je bent?’, vertelt Sigrid Hamelink over haar project in Wolvega destijds. Hamelink wist al heel goed wie ze was: een kunstenares, die het liefst alleen maar zulke projecten deed.
‘Eigenlijk ben ik al sinds ik peuter ben gek op knutselen.’ Een passie of hobby, noemt ze het niet. Het is meer een leefstijl. Altijd is ze ermee bezig. Is het niet met het uitdenken van een project dan is het wel het inrichten van haar eigen expositieruimte. Wonderkamers, heet het. De Wonderkamers van Nijeholtwolde. Toegankelijk voor wie maar wil. Om de zoveel tijd richt de eigenares ze opnieuw in. Met nieuwe creaties of kunstwerken die ze al had in een andere vorm. ‘En collega’s krijgen ook de ruimte.’ Vijf wonderkamers zijn er binnen het gebouw, die ze ook gebruikt als atelier. Gelegen in een ruime tuin waar van alles staat, vinden bezoekers uiteenlopende kunst: van klei tot hout en van zand tot metaal. ‘Alles gebruik ik wel om kunst van te maken. Ik ben ook graag aan het experimenteren.’
Een bekend kunstwerk dat in de ruimte ligt is een bol van kippengaas. Nou klinkt dat heel abstract, maar wie hem ziet zou zeggen: die heb ik eerder gezien. Het voorwerp hing in 2019 tijdens kunstroute Open Stal in het Molenbosch in Oldeberkoop boven het water, aan een boomtak. Met het voorwerp zo midden in de natuur leek de ruimte er heel anders uit te zien. ‘En dat is precies wat ik probeer te doen. Ik probeer mensen zich de omgeving op een andere manier te laten opnemen, naar dingen te laten kijken waar ze bij een ander bezoek nog niet naar hadden gekeken.’ Open Stal was in 2019 overigens één van de weinige keren dat ze als kunstenaar ergens voor gevraagd werd. Meestal is het knokken voor een plekje op een kunstroute, beschrijft ze. ‘Vaak krijg je wel een oproep voor een festival, route of evenement. Vaak is daar een thema aan gekoppeld. Het proces start dan voor mij eigenlijk al meteen.’ Het nadenken over het thema, de omgeving, het soort evenement, nogmaals nadenken en vooral ook het bezoeken van de plaats waar het gehouden wordt. ‘Ik verdiep me in de geschiedenis en uiteindelijk vorm ik daar een beeld bij, waarna er schetsen volgen en een maquette.’ En dan is het nog niet eens zeker of ze mag deelnemen. ‘Het is knokken, zei ik al.’ En dat is altijd al zo geweest.
Na de kunsttuin in de jaren tachtig rondde ze de kunstacademie in Kampen af. Er volgden leuke, mooie, grote, maar ook kleine exposities. Maar vooral binnen. Pas toen ze jaren later, in 2001, op Oerol op Terschelling stond, wist ze het zeker: ‘Hier ben ik best goed in, hier ga ik mee door.’ Hamellink creëerde daar een kunstwerk vol beelden op palen over een afstand van honderden meters.
Zo maakte ze ook een beeld van een persoon dat z’n handen voor zich houdt. Daar hing Hamelink gejut strandafval overheen. Iets wat helemaal van deze tijd is. Het enige verschil is dat het beeld stamt uit 2008. ‘Soms gebeuren die dingen.’ In hetzelfde jaar maakte ze het beeld ‘Schoon schip’ met jeugd van Ameland. Een boot vol met dergelijke spullen. ‘Daar zijn heel wat tranen om gelaten toentertijd.’ En dat is wat het voor Hamelink zo mooi maakt. Niet de tranen van ontroering, maar het onder de mensen zijn, het erover hebben, de interactie. Mede daarom ook de Wonderkamers. De Wondekamers zijn te vinden op Heirweg 57 in Nijeholtwolde. Wanneer ze geopend zijn, staat hier.
Lees ook het verhaal over Folly Art Norg, Landgoed Olterterp en Kunstcafé Appelscha.
Fotocredits:
Piet Bosma
Hier wordt het meeste op gezocht:
Verder zoeken in onze database